پسرعمه ی مادرم چند روز قبل بر اثر کنسر ریه فوت شد درحالی که قبل از مرگش گفته بود من توی زندگیم فقط دوتا آرزو داشتم که به هیچکدومش نرسیدم.یکی دیدن دخترم توی لباس سفید عروسی و یکی هم دیدنش توی مطبش به عنوان پزشک.
دخترش توی یک شهرستان دور طرح میگذرونه و این چندماه سر بیماری پدرش داغون شد.مجبور بود هر هفته مرخصی بگیره و پروازی بیاد و بره و نهایتا این اواخر علیه اش جلسه تشکیل دادن که تو طبابت رو به مسخره گرفتی و هر روز مرخصی هستی.دخترک وسط جلسه گریه کرده بود که پدرم سرطان داره و مادرم از پس کارهاش و بردنش برای شیمی درمانی برنمیاد من باید باشم پیششون و شنیده بود که تو پزشکی،باید در اختیار بیمارت باشی.دیگه بهش اجازه ی اومدن ندادن.درست در همون روزهایی که مجوز مطب توی همون شهرستان رو گرفته بود پدرش فوت شد.با دوتا آرزوی ماسیده ته قلبش.
امروز مادرم با حالی که تابحال ازش ندیده بودم و درحالی که اشک میریخت وارد اتاقم شد.بند دلم پاره شد و گفتم چی شده?زار زار اشک ریخت و گفت از روزی که گفتی دوستام دارن میرن سمت روستاهای طرحی شون غم نشسته ته دلم.گفتم چرا قربونت برم?گفت من آرزو داشتم تورو تو لباس طبابت ببینم،بری طرح بیام بهت سر بزنم ذوق کنم.بغلش کردم،مثل دختربچه ای نوازشش کردم و گفتم منم انشالله چندماه دیگه میرم طرح عزیزم،خندیدم و گفتم من میرم رزیدنتی و تو میای اونجا پیشم میمونی.آروم تر شد.
این رفتار سادات از ذهنم خارج نمیشه.سن پدر و مادرم هر روز بیشتر میشه و حساستر میشن و آسیب پذیرتر.حالا با کوچکترین حرفی دلشون میشکنه و اشک میریزن.پدر و مادری که برای بزرگ شدن و آرامش ما جون کندن حالا هرروز به بودن ما نیازمندتر میشن و آرزوهای ما هر روز از اونا دورترمون میکنن.من رویای رفتن به جایی رو دارم که اگر بهش برسم دیگه هیچوقت نمیتونم کنارشون باشم.دیگه قلبشون درد بگیره من کاری از دستم بر نمیاد.زمین بخورن من فقط میتونم بشینم و اشک بریزم.حتی اگر یک روز نباشن هم کسی به من مرخصی نمیده.
چقدر این زندگی کثیف و بی ارزش و لعنتیه.کاش بابا هیچوقت پیرتر از اینی که هست نشه.کاش سادات همینقدر که سالم هست سالم بمونه.کاش هیچوقت محتاج دست ما نباشن.کاش.کاش.کاش.
*دو ماه از خونه نشینی گذشتوخدایا این چهارماه باقی مونده را هم ساده کن.
درباره این سایت