وسط درس خوندن یکهو دلم خواست برم آرایشگاه!!درحالی که تصمیم داشتم حالا حالاها به ابروهام دست نزنم.چشمم افتاد به موهای کات شده ی دخترکی که انگار قشنگترین موهای دنیا رو داشت و در یک لحظه تصمیم گرفتم با موی کوتاه برگردم خونه.حالا نمیتونم از نگاه کردن به موهای کم پُشت مصری سشوار کشیده و لطیفم دست بردارم.
آرایشگر بهم گفت چقدر جنس موهات قشنگه،کاش پرپشت بودن.جواب دادم اوهوم،هر روز هم دارن کمتر میشن.ولی توی دلم میگفتم واقعا برات مهمه?اصلا!!
این روزها هیچ مساله ی ظاهری و عاطفی و غیره ای برام مهم نیست و اذیتم نمیکنه جز همون یک آرزوی شیرین کُنج دلم.آرزوی رسیدن به حرفه ای که میخوام تنها دغدغه و پُررنگ ترین قسمت زندگیم باشه.
چند روز قبل دوستم ازم پرسید از چهره ات راضی هستی?گفتم آره.گفتم میبینی که با هر متر و معیاری حساب کنی من خوشگل محسوب نمیشم اما انقدر غرق دنیای دیگه ای هستم و به این چیزها دقت نمیکنم که دیگه عیب های ظاهریم رو نمیبینم.برام مهم نیست ابروهام چرا اون مدلی نیست یا چرا فلان لباس رو ندارم.وقتی میخوام از خونه بیام بیرون برام مهم نیست آرایش نکردم و فقط به این فکر میکنم که حیف وقتم که بخوام پشت آینه هدرش بدم.و دلم برای نوجوانی معصومانه ام میگذره که در اضطراب زشت بودن یا نبودن گذشت و در آرزوی گرفتن تایید دیگران.
من زیبایی و آدمهای زیبا،آرایش متناسب و کسایی که اهلش هستن،لباس آراسته و شیک،کفش و کیف های ست و گرون قیمت رو خیلی دوست دارم،عاشق مانیکور و پدیکور و لیفت کردن مژه هامم اما میدونید?به این نتیجه رسیدم که وقتش رو ندارم.به این نتیجه رسیدم که گرچه این چیزها خوشحالم میکنه اما خوشحالی حقیقیم با چیزهای دیگه ای هست.
اعتراف میکنم همیشه به کسایی که در شیکترین و تمیزترین و آرایش کرده ترین حالت ممکنه میرن بیرون حسودی میکنم.اما هروقت که میام یه ذره به خودم برسم میگم حالا که چی?بعد بیخیال میشم و مثل ماست میرم بیرون!
درباره این سایت