سوم آبان ماه نود و هشت

دلم برای خودم تنگ شده.

من این نیستم.من پر از شور زندگی ام و رقص و رنگ و صدای قهقهه.من پر از شیطنتم و موسیقی شاد.من حال خوب کن خودم بودم زمانی .اما.اما به قول گل محمد کلیدر"روزگار.روزگار."

*کاش اورولوژی امروز تمام میشد.از فردا شروع دوره ی سخت بیست و چند روزه ی داخلی.خدایا به امید خودت.

*من دوران اینترنی بخش اورولوژی برنداشتم و به جاش رفتم ارتوپدی.ولی الان بااینکه سه سال از دوران استاجری اورولوژیم میگذره و تازه اون زمان جزوه ی استاد خونده بودم و برای امتحان پره انترنی هم نخوندمش،خوندنش برام راحت بود.چرا?چون استادی داشتیم بسیار سخت گیر و واقعا توی همون دوره ی کوتاه از ترس خیلی باکیفیت خوندمش.اون استاد تنها مردی بود که از نظر من مرد جذابی بود.هیچ کجای چهره و هیکلش زیبا نبود.قد کوتاه،سبزه،و بدون هیچ جذابیت روتین زیبایی.اما لعنتی یک چیز عجیبی بود.و اواخر اینترنی فهمیدم ایشون کراش تک تک دخترهای ورودی مون بوده:))).چرا?بخاطر اخلاقش.بسیار مغرور و جدی و باشخصیت و مودب و جنتلمن.انقدر در اوج جدیت و اخم به ما احترام میگذاشت که ما رو شرمنده میکرد اما همونقدر هم ازش میترسیدیم و از با خاک یکسان کردن هاش وحشت داشتیم.موجود جالبی بود و ماجراهای درمونگاه هاش از خنده دارترین خاطرات استاجری ماست.خاطراتی بس خنده دار که ما از ترس جرات خندیدن بهشون رو نداشتیم.لعنتی من اینترن ارتوپدی بودن و سگ دو زدن رو به اینترن این آدم بودن ترجیح دادم:))))اُف بر من!!!